Er moet meer worden opgevoed is een gangbare kreet geworden in politiek en samenleving. Onzin, stelt de auteur. Het probleem van de steeds meer verwilderende, aggressieve jeugd wordt volgens hem niet veroorzaakt door een tekort aan opvoeden, maar door de illusie dat praten met en tegen kinderen voldoende zou zijn om hen mens te laten worden. Deze rationalitische cultuur van het gezeggen blokkeert het ontstaan van sociale waarden en verwerkt een asociale samenleving. Blijven steken in woorden, volharden in egocentrisch gericht zijn en het niet-durven hanteren van grenzen, vormen tezamen een opvoedingsstijl die een asociale generatie produceert. Wat nu als het topje van de ijsberg zichtbaar is, kan binnen twintig jaar het samen leven veranderen in een onleefbare maatschappij. Pedagogisch pleisters plakken, wat thans mode is, helpt niet. Er moet een bewuste keuze worden gemaakt. Het is hopen dat met alle communicatieve verworvenheden waarmee het nieuwe millennium wordt betreden, één ouderwets brokje weer plaats krijgt: de primaire sociale communicatie tussen aanwezige ouders en kinderen. Dan zal de vrees van de auteur en menig ander dat de sociale mens uitsterft, ongegrond blijken.